Γράφει η Φωτεινή Τζουβελέκη
«Όταν δεν είσαι καλά, θυμήσου ότι είναι εντάξει να νιώθεις έτσι — δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός ή να τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Κάνε χώρο μέσα σου για τα δύσκολα, χωρίς να νιώθεις ενοχές ή αδυναμία.»
Αυτά ήταν μερικά από τα γλυκά λόγια που έγραψα στο γράμμα που έστειλα στο αγόρι μου σαν αποχαιρετιστήριο δώρο για το στρατό, μαζί με οχτώ αγαπημένες μου φωτογραφίες. Εκείνος, αντί να με ευχαριστήσει, δε μπορούσε να σταματήσει να γελάει. Δε μπορούσα να καταλάβω. Ενώ με έπρηζε τόσο καιρό να δείξω λίγο συναισθήμα στη σχέση μας, τη στιγμή που το κάνω, παρουσιαζει έναν εαυτό από εκείνους που προμοτάρουν οι red pill influencers: ψυχρός, φαλακρός και.. Andrew Tate.
Δε μπορώ παρά να γελάσω με τον εαυτό μου. Έβαλα το άρωμα μου στο γράμμα, όπως έκαναν παλιά οι γυναίκες για να κρατήσουν το ενδιαφέρον των αντρών τους ακόμη και όταν αυτοί πήγαιναν στο πόλεμο. Ομως πια, το άρωμα δεν είναι αρκετό. Η αδιαφορία ούτε. Τα συναισθήματα ούτε. Εχω μπερδευτεί πραγματικά και δεν ξέρω πως να κάνεις έναν άντρα να σε αγαπήσει πραγματικά. Είναι λες και οι άντρες και τα συναισθήματα είναι δύο έννοιες αντίθετες.
Προσπαθώ να γίνω λοιπόν το cool girl στη σχέση. Χαχανίζω με αστεία του Τσουκαλά. Βλέπω Ράδιο Αρβύλα και το Bachelor. Φοράω ρούχα που με σφίγγουν αλλά τονίζουν τις αναλογίες μου. Ομως και εκείνες τις στιγμές ακούω Γιατί δεν είσαι πιο θηλυκή; Γιατί δε βάφεις τα νύχια σου; Λέει ότι τη συγκεκριμένη μέρα δε θα μπορέσει να βγούμε και κανονίζω με φίλη μου. Τι; Ακόμη δεν ακύρωσα και βρήκες παρέα; Λες και πρέπει εγώ να είμαι υπόλογη για τα δικά του τα πισωγυρίσματα. Σαν Ζυγός δεν υπάρχει τίποτα που μισώ περισσότερο από την αστάθεια.
Κι έτσι, ενώ πακετάρει για τον στρατό, εγώ προσπαθώ να ξεπακετάρω τον εαυτό μου από όλα τα "μπορείς λίγο να είσαι πιο..." και τα "δε χρειαζόταν να..." που άφησε πάνω μου.
Αναρωτιέμαι: γιατί πρέπει να φιλτράρω το συναίσθημά μου για να γίνει αποδεκτό; Γιατί όταν δείχνω ευαισθησία, με αντιμετωπίζει σαν να παρέδωσα τα όπλα; Γιατί το να είμαι αυθεντική θεωρείται αδυναμία;
Το γράμμα μου — εκείνο το μικρό, αρωματισμένο κομμάτι τρυφερότητας — δεν ήταν για να συγκινήσει. Ήταν για να θυμίσει. Ποια είμαι, τι αξίζω, και τι σημαίνει να δίνεις χωρίς να μετράς.
Κι αν εκείνος δεν το πήρε μαζί του, το παίρνω εγώ πίσω. Όχι σαν απόρριψη, αλλά σαν υπενθύμιση. Ότι κάποια στιγμή, σε μια Περαία με λίγο αλάτι στο δέρμα και αγάπη στην καρδιά, πίστεψα ότι κάποιος θα με κουβαλήσει μαζί του. Δεν το έκανε.
Αλλά κουβαλάω εγώ πια τον εαυτό μου. Και ξέρεις τι; Μου αρκεί.
Γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, ξέρω ότι μπορεί μια μέρα αυτό το γράμμα να μου γυρίσει boomerang. Ξέρω ότι μπορεί μια μέρα να πάρει αυτό το γράμμα, αυτό το ώμο προσχεδίο, με όλα τα ορθογραφικά του και να προσπαθήσει να παραγκωνίσει αυτό που προσπαθώ να χτίσω όλο αυτό τον καιρό- ένα όνομα στο χώρο της γραφής. Ξέρω ότι κάποιες από εσάς, αναγνώστριες είστε και καλλιτέχνιδες. Και ξέρω πόσο σας φοβίζει, όπως και εμένα, κάποιος να καταστρέψει τη τέχνη σας.
Αλλά να σας πω κάτι; Δεν ντρέπομαι γι’ αυτό το γράμμα. Δεν θα ζητήσω ποτέ συγγνώμη που υπήρξα ευάλωτη, αυθόρμητη ή αληθινή. Αν κάποιος το χρησιμοποιήσει εναντίον μου, αυτό δεν λέει κάτι για εμένα — λέει τα πάντα για εκείνον. Η τέχνη γεννιέται εκεί που κάποιος τολμά να φανερωθεί. Κι αν εγώ τολμώ να φανερωθώ με γραφή, με άρωμα, με λάθη, με συναίσθημα, τότε είμαι συγγραφέας ήδη. Όχι παρά τη ρωγμή — εξαιτίας της. Και αυτό, καμία "αποκάλυψη" δεν μπορεί να μου το πάρει πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου