Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα πυκνό δάσος, ζούσε ένας περήφανος λύκος. Ήταν δυνατός, γρήγορος και όλοι τα ζώα τον φοβούνταν. Μια μέρα, καθώς περπατούσε δίπλα σε μια λίμνη, είδε τη σκιά του στο νερό.
Η σκιά του φαινόταν τεράστια, πιο μεγάλη κι από ό,τι είχε φανταστεί ποτέ. Ο λύκος στάθηκε και σκέφτηκε:
«Κοίτα πόσο δυνατός είμαι! Δεν υπάρχει κανείς που να με φτάνει! Δεν είμαι πια ένα απλό ζώο. Είμαι ο βασιλιάς του δάσους!»
Από εκείνη τη μέρα, ο λύκος άρχισε να συμπεριφέρεται με υπεροψία. Δεν κυνηγούσε πια, περίμενε τα άλλα ζώα να του φέρουν φαγητό. Δεν βοηθούσε τη αγέλη του, γιατί πίστευε πως ήταν πάνω από όλους. Οι υπόλοιποι λύκοι σιγά-σιγά τον απέφυγαν και τα υπόλοιπα ζώα τον περιγελούσαν πίσω από την πλάτη του.
Μια νύχτα, πεινασμένος και μόνος, ο λύκος πήγε ξανά στη λίμνη και κοίταξε τη σκιά του. Όμως τώρα, η σκιά του ήταν λιγνή και κουρασμένη. Τότε κατάλαβε:
«Δεν ήμουν ποτέ τόσο μεγάλος όσο νόμιζα. Ήταν η φαντασία μου… και η έπαρσή μου με έκανε μικρότερο απ’ ό,τι ήμουν στ’ αλήθεια.»
Ηθικό δίδαγμα:
Όποιος ξεγελιέται από την εικόνα του, χάνει τον πραγματικό του εαυτό.
Η αλαζονεία μπορεί να μας απομακρύνει από τους άλλους και να μας κάνει να χάσουμε ό,τι έχει πραγματική αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου