Είναι μια γυναίκα δυναμική, ανεξάρτητη – ή τουλάχιστον έτσι θέλει να φαίνεται. Δεν ζητάει βοήθεια, δεν παραδέχεται πως κουράζεται, δεν αφήνει χώρο για αδυναμία. Όλα τα προλαβαίνει, όλα τα σηκώνει, όλα τα κάνει μόνη της. Ξυπνάει πριν χαράξει, ετοιμάζει τα παιδιά, δουλεύει, φροντίζει το σπίτι, λύνει προβλήματα, σκουπίζει δάκρυα, διορθώνει εργασίες, και το βράδυ, όταν όλα ησυχάσουν, μένει μόνη με την κούραση και το παράπονο της.
Παρότι δεν εκφράζεται, μέσα της υπάρχει ένα παράπονο: "Γιατί δεν βοηθάνε οι γονείς μου; Γιατί οι παππούδες δεν προσφέρονται; Δεν βλέπουν ότι έχω ανάγκη;"
Δεν τους το έχει ζητήσει ποτέ ξεκάθαρα. Δεν έχει πει «χρειάζομαι ένα απόγευμα για μένα» ή «μπορείτε να κρατήσετε τα παιδιά για λίγο;». Δεν τολμά. Νιώθει ότι το να ζητήσει βοήθεια είναι ένδειξη αδυναμίας – κι αυτή δεν επιτρέπεται να είναι αδύναμη. Ταυτόχρονα όμως θυμώνει, απογοητεύεται, τους θεωρεί απόντες. Ξεχνά ίσως πως ούτε εκείνοι ξέρουν πάντα πώς να βοηθήσουν, ή πως κι αυτοί έχουν τις δικές τους δυνάμεις και όρια.
Το παράπονο αυτό, που δεν λέγεται, γίνεται σιωπηλή κατηγορία. Κάθε φορά που τους βλέπει να χαμογελούν αμέριμνα, κάθε φορά που νιώθει μόνη, μέσα της δυναμώνει η φωνή: «Δεν με στηρίζετε». Μα πώς να στηρίξει κανείς κάποιον που δεν αφήνεται; Που δεν λέει τι χρειάζεται; Που παριστάνει πως τα καταφέρνει πάντα;
Ίσως το πρώτο βήμα δεν είναι να τους κατηγορήσει, αλλά να τους εμπιστευτεί. Να αφήσει για λίγο την πανοπλία της τελειότητας, να παραδεχτεί πως χρειάζεται ένα χέρι – όχι από αδυναμία, αλλά από δύναμη να ξέρει πότε χρειάζεται βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου