Πέφτει η βροχή απαλά,
σαν να ξέρει το όνομά σου.
Κάθε σταγόνα, ένα χάδι
που κυλά απ’ τον ουρανό ώσπου να σε βρει.
Στα τζάμια γράφει τα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
στις σκιές χαράζει τα βλέμματα που κράτησαν σιωπή.
Κι εγώ, κάτω απ’ τον γκρίζο ουρανό,
σ’ ακούω να επιστρέφεις
μέσα στον ψίθυρο του νερού.
Η πόλη σβήνει σιγά,
οι ήχοι γίνονται ανάσες,
κι η βροχή — αυτή η τρυφερή μουσική —
μαθαίνει στο δέρμα μου πώς μοιάζει η απουσία σου.
Όμως κάθε φορά που πέφτει,
σε νιώθω λίγο πιο κοντά.
Σαν να σε φέρνει πίσω το νερό,
να γλιστράς απ’ τον ουρανό
και να μπαίνεις στην καρδιά μου
μαλακά,
όπως πέφτει η βροχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου