Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα βουνό που έλαμπε κάτω από τον ήλιο, κυλούσε ένα μικρό ρυάκι. Ανάμεσα στα νερά του, υπήρχε μια πολύ μικρή σταγόνα που είχε ένα μεγάλο όνειρο: να ανοίξει τον δικό της δρόμο ανάμεσα στα βράχια και να φτάσει κάποτε στη θάλασσα.
Μα μπροστά της στεκόταν ένας τεράστιος, γκρίζος βράχος.
«Δεν γίνεται…» είπε σιγανά η σταγόνα. «Ποια είμαι εγώ μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο;»
Ο άνεμος, που ταξίδευε πάνω από το βουνό, την άκουσε και της είπε: «Μην τα παρατάς. Κάθε μέρα, μία μικρή προσπάθεια, και θα δεις τι μπορείς να καταφέρεις.»
Η σταγόνα δίστασε, αλλά αποφάσισε να προσπαθήσει. Άρχισε να χτυπά απαλά τον βράχο. Την πρώτη μέρα δεν άλλαξε τίποτα. Ούτε τη δεύτερη. Ούτε την εκατοστή.
Όμως η σταγόνα δεν τα παράτησε.
Και τότε, ένα πρωινό, ο βράχος έσκισε τη σιωπή του με έναν βαθύ ήχο κρακ. Μια μικρή χαραμάδα εμφανίστηκε στη μέση του.
«Συνέχισε…» της ψιθύρισε ο άνεμος. «Είσαι πιο δυνατή απ’ όσο νομίζεις.»
Μέρα με τη μέρα, η χαραμάδα μεγάλωνε. Και μια μέρα, το νερό ξεχύθηκε μέσα από τον βράχο, ανοίγοντας έναν ολοκαίνουργιο δρόμο προς την θάλασσα.
Η μικρή σταγόνα χαμογέλασε. Είχε καταφέρει κάτι που στην αρχή φαινόταν αδύνατο.
Και από τότε, κάθε φορά που κάποιος δίσταζε, ο άνεμος του θύμιζε: «Ακόμη και η πιο μικρή σταγόνα μπορεί να ανοίξει δρόμο σε έναν βράχο — αρκεί να μην τα παρατήσει.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου