Σ’ ένα μικρό χωριό, ζούσαν τρία παιδιά: ο Νίκος, η Μαρία και ο Πέτρος. Ήταν καλοί φίλοι, αλλά είχαν ένα κακό: δεν σέβονταν κανέναν.
Μιλούσαν άσχημα στους δασκάλους τους, κορόιδευαν τους μεγαλύτερους και ποτέ δεν βοηθούσαν κανέναν.
Μια μέρα, καθώς έπαιζαν στην πλατεία, είδαν μια γριούλα να κουβαλάει βαριά ψώνια.
— «Ας φύγουμε πριν μας ζητήσει βοήθεια!» είπε ο Πέτρος γελώντας.
Και οι τρεις έτρεξαν να κρυφτούν πίσω από ένα δέντρο, αφήνοντας τη γιαγιά να παλεύει μόνη της.
Το ίδιο βράδυ, όταν πήγαν να κοιμηθούν, ακούστηκε ένας παράξενος θόρυβος έξω από τα παράθυρά τους.
Ήταν ο Άνεμος της Σοφίας, ένα πνεύμα που περιπλανιόταν στο χωριό και επισκεπτόταν μόνο εκείνους που είχαν χάσει τον σεβασμό.
Ο άνεμος φύσηξε δυνατά και ψιθύρισε:
— «Όποιος δεν σέβεται, δεν θα βρει ποτέ χαρά».
Την επόμενη μέρα, τα παιδιά ξύπνησαν και βρήκαν τον εαυτό τους αόρατο! Κανείς δεν τα έβλεπε, κανείς δεν τα άκουγε.
Προσπάθησαν να μιλήσουν στους φίλους τους, μα εκείνοι τα προσπερνούσαν σαν να μην υπήρχαν.
Φοβισμένα, γύρισαν στην πλατεία και βρήκαν ξανά τη γριούλα. Αυτή τη φορά, χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν, έσκυψαν και σήκωσαν τις σακούλες της.
Ο άνεμος φύσηξε ξανά και ψιθύρισε απαλά:
— «Ο σεβασμός δίνεται με την καρδιά, όχι με τα λόγια».
Και τότε… τα παιδιά ξαναφάνηκαν! Έτρεξαν χαρούμενα σπίτια τους και από εκείνη τη μέρα έμαθαν να σέβονται τους άλλους, να μιλούν ευγενικά και να βοηθούν όποιον χρειάζεται βοήθεια.
Όλο το χωριό τους θαύμαζε πια, όχι για τα παιχνίδια τους, αλλά για την καλοσύνη τους.
Ηθικό δίδαγμα:
Όποιος δεν σέβεται τους άλλους, χάνει τον σεβασμό και των άλλων.
Ο σεβασμός είναι το πρώτο βήμα για να είσαι πραγματικά άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου