Ήρθε ο Ιούνιος, γαλήνιος και φωτεινός, σαν αχτίδα που διώχνει τις τελευταίες σκιές της άνοιξης. Στα βήματά του ανθίζουν οι λεβάντες και τα γιασεμιά, και ο αέρας γεμίζει με αρώματα που μοιάζουν να έρχονται από κάποιο παλιό, ανεξίτηλο καλοκαίρι. Οι μέρες απλώνουν το φως τους απλόχερα, λες και ο χρόνος παύει να βιάζεται και αποφασίζει να σταθεί για λίγο, να αναπνεύσει.
Ο Ιούνιος δεν φωνάζει. Ψιθυρίζει. Είναι ο μήνας που δεν φέρνει την κάψα του Αυγούστου ούτε τη ντροπαλή αναγέννηση της άνοιξης. Είναι η στιγμή που ο κόσμος ωριμάζει στο φως – όταν ο ουρανός παίρνει το βαθύ του γαλάζιο και η θάλασσα προσκαλεί χωρίς να απαιτεί.
Κάθε δειλινό του Ιουνίου είναι σαν ποίημα. Ο ήλιος βασιλεύει αργά, χρωματίζοντας τον ορίζοντα με πορτοκαλιές και ροζ πινελιές, σαν να θέλει να καθυστερήσει την αποχώρησή του λίγο ακόμα. Και οι νύχτες, γλυκές και γεμάτες υποσχέσεις, γεμίζουν με τζιτζίκια, αστέρια και την αδιόρατη προσμονή του καλοκαιρινού ονείρου.
Ο Ιούνιος δεν είναι απλώς ένας μήνας. Είναι διάθεση. Είναι μνήμη. Είναι εκείνη η σιωπηλή αρχή ενός παραμυθιού που το ξέρουμε καλά, κι όμως κάθε χρόνο το περιμένουμε να ξαναρχίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου