Υπάρχει μια λέξη που γεννήθηκε προτού ειπωθεί. Μια ανάσα που έγινε όνομα, ένα χάδι που έγινε προσευχή: Μάνα.
Απ’ τη στιγμή που το πρώτο φως αγγίζει το βλέμμα ενός παιδιού, εκείνη είναι ήδη εκεί — όχι σαν φιγούρα μονάχα, αλλά σαν ολόκληρο το σύμπαν που ανασαίνει γλυκά γύρω του. Η καρδιά της δεν χτυπά για την ίδια πια, αλλά για κάποιον άλλον. Χτυπά σαν δεύτερη καρδιά μέσα στο σώμα ενός μικρού θαύματος.
Η μητέρα δεν είναι μόνο αυτή που γεννά. Είναι αυτή που ξαγρυπνά. Που σκύβει σιωπηλά πάνω απ’ το πυρετό, που κρύβει την αγωνία πίσω από ένα χαμόγελο, που μεγαλώνει άνθρωπο — με πείσμα, με κόπο, με τρυφερότητα και αυταπάρνηση.
Η αγκαλιά της δεν έχει ώρα. Είναι πάντα εκεί: ανοιχτή σαν λιμάνι, ήσυχη σαν ελπίδα. Και η φωνή της — ω, η φωνή της — είναι το νανούρισμα του κόσμου, το πρώτο τραγούδι που μάθαμε, ο ήχος της αγάπης.
Σήμερα δεν την τιμούμε γιατί είναι τέλεια — δεν χρειάζεται να είναι. Την τιμούμε γιατί ακόμα και μέσα στις ατέλειες, επιμένει να αγαπά, να φροντίζει, να στέκεται. Να είναι η ρίζα μας και ο ουρανός μας μαζί.
Χρόνια πολλά, Μητέρα. Για όλα τα λόγια που δεν είπαμε, για όλα τα "ευχαριστώ" που άργησαν. Μα πάνω απ’ όλα, για την ανείπωτη αγάπη σου — αυτή που δεν γερνά, δεν μικραίνει, δεν ζητά αντάλλαγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου