Στο μακρινό και λαμπερό Βασίλειο των Αστεριών, ζούσε ένα μικρό αστέρι που το έλεγαν Φωτεινούλη. Ήταν γεμάτο όνειρα, αλλά είχε ένα μεγάλο πρόβλημα: δεν έλαμπε τόσο δυνατά όσο τα άλλα αστέρια.
«Ποτέ δε θα γίνω ένα μεγάλο, φωτεινό αστέρι!» έλεγε στεναχωρημένος. Τα άλλα αστέρια συχνά τον κορόιδευαν και εκείνος ένιωθε μόνος.
Μια νύχτα, καθώς περιπλανιόταν στο σκοτεινό ουρανό, άκουσε ένα μικρό λυγμό. Κοίταξε κάτω και είδε ένα κοριτσάκι στη Γη, τη Μυρτώ, που καθόταν μόνη της, κοιτώντας τον ουρανό.
«Γιατί κλαις;» τη ρώτησε ο Φωτεινούλης.
«Δεν έχω φίλους», απάντησε η Μυρτώ. «Κανείς δεν θέλει να παίξει μαζί μου».
Ο Φωτεινούλης χαμογέλασε. «Ξέρεις κάτι; Ούτε εγώ έχω φίλους… αλλά μπορούμε να γίνουμε φίλοι εμείς!»
Κάθε βράδυ, ο Φωτεινούλης εμφανιζόταν στον ουρανό και έστελνε ένα λαμπερό φως στη Μυρτώ. Εκείνη του μιλούσε για την ημέρα της, τις σκέψεις της και τα όνειρά της. Όσο περνούσε ο καιρός, η Μυρτώ ένιωθε λιγότερο μόνη. Και κάτι μαγικό συνέβη… ο Φωτεινούλης άρχισε να λάμπει πιο δυνατά!
Τα άλλα αστέρια απόρησαν. «Πώς γίνεται να έγινες τόσο φωτεινός;» τον ρώτησαν.
«Η φιλία είναι που με κάνει να λάμπω!» απάντησε εκείνος.
Με τον καιρό, η Μυρτώ απέκτησε φίλους στη Γη και ο Φωτεινούλης έλαμπε όλο και περισσότερο. Έμαθαν και οι δύο πως η πραγματική φιλία φωτίζει τις καρδιές, όπως ακριβώς τα αστέρια φωτίζουν τον ουρανό.
Και από τότε, κάθε φορά που βλέπετε ένα μικρό αστέρι να λαμπυρίζει στον ουρανό, να θυμάστε: ίσως είναι ο Φωτεινούλης, που στέλνει φως σε όσους το χρειάζονται!
Επιμέλεια: anexitilo.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου