Σε έναν παλιό τοίχο μιας πόλης, ανάμεσα σε φθαρμένες μπογιές και περαστικά βλέμματα, μια φράση γραμμένη με κιμωλία ή μπογιά ξεχωρίζει:
"Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται."
Πίσω από αυτά τα απλά λόγια κρύβεται ένα βαθύ παιδαγωγικό και φιλοσοφικό μήνυμα. Ζούμε σε έναν κόσμο υπερπληροφόρησης, όπου οι απόψεις και οι ιδεολογίες έρχονται κατά κύματα. Σε έναν τέτοιο κόσμο, το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας δεν είναι μια έτοιμη "αλήθεια", αλλά τα εργαλεία για να την αναζητούν μόνα τους.
Η Εκπαίδευση της Κριτικής Σκέψης
Η παραδοσιακή εκπαίδευση πολλές φορές επικεντρώνεται στη μεταφορά γνώσεων και απόψεων. Όμως, η ουσία της παιδείας δεν είναι η παπαγαλία ούτε η τυφλή αποδοχή. Είναι η ενίσχυση της κριτικής σκέψης, η ενθάρρυνση της αμφισβήτησης, η ανάπτυξη της ικανότητας να αναλύει, να συγκρίνει, να αξιολογεί.
Ελεύθερη Σκέψη – Ελεύθεροι Άνθρωποι
Ένα παιδί που έχει μάθει να σκέφτεται αυτόνομα, να αμφισβητεί δημιουργικά και να ερευνά σε βάθος, είναι ένα παιδί που αύριο θα γίνει ένας πολίτης ελεύθερος. Όχι έρμαιο χειραγώγησης ή κοινωνικών επιταγών, αλλά δημιουργικός, υπεύθυνος και ενεργός.
Ο Ρόλος του Εκπαιδευτικού και του Γονέα
Η φράση αυτή, ίσως άγνωστης προέλευσης, είναι ένα κάλεσμα σε κάθε γονέα, δάσκαλο, καθηγητή. Δεν είμαστε εδώ για να γεμίσουμε τα μυαλά των παιδιών με "σωστές" απαντήσεις. Είμαστε εδώ για να τους μάθουμε πώς να κάνουν ερωτήσεις.
Αντί να τους δείχνουμε μόνο τον δρόμο, ας τους δώσουμε την πυξίδα.
Εν κατακλείδι, η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι μια πράξη υποταγής αλλά απελευθέρωσης. Και όπως λέει και το μήνυμα στον τοίχο:
Ας μάθουμε στα παιδιά πώς να σκέφτονται – όχι τι να σκέφτονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου