Ένα τραγούδι ανατολίτικης λαγνείας και ανεκπλήρωτου πόθου και πάθους, απ' αυτά που μιλούν στην καρδιά μας και μας δημιουργούν γλυκόπικρη αίσθηση νοσταλγίας για έναν άλλο πολιτισμό, τόσο γνώριμο και χρονικά πλέον απόμακρο.
Όμως, μπορεί ο Ελληνισμός της Καθ' ημάς Ανατολής γεωγραφικά να μην υπάρχει πια, αλλά στις καρδιές μας θα έχει πάντα την ξεχωριστή, περίοπτη θέση του.
Το ταμπεραμέντο μας και πολλές συνήθειές μας άλλωστε, ο τρόπος που αγαπάμε, ο τρόπος που γλεντάμε, τα τραγούδια του καημού, πλησιάζουν πολύ περισσότερο το ανατολίτικο στοιχείο παρά το ψυχρό ευρωπαϊκό.
Στην Ιστορία εξ άλλου, ανήκαμε ανέκαθεν στη Βυζαντινή Ανατολή και όχι στη Λατινική Δύση και είμαστε περήφανοι γι αυτό.
Ας το παραδεχτούμε: Όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς, από κάτω θα βρεί έναν Έλληνα της αντίπερα όχθης, δεύτερης, τρίτης γενιάς...
Κάθε φορά που ακούτε παραπονιάρικο κλαρίνο λοιπόν ή νοσταλγικό μινοράκι, μην απορείτε γιατί ανατριχιάζετε και μελαγχολείτε.
"Ο καϊξής", ξυπνά μέσα μας μνήμες, έστω κι αν εμείς οι νεότεροι δεν τις ζήσαμε ποτέ.
Είναι το αίμα που κυλά στις φλέβες μας κι ο ξεχωριστός τρόπος που χτυπά η καρδιά μας που μας φέρνουν συγκίνηση.
Μας αρέσει, που το αριστούργημα αυτό του Απόστολου Χατζηχρήστου, μεταφράστηκε στα τουρκικά και τραγουδήθηκε από το εξαιρετικό συγκρότημα Yeni Türkü.
Κι ακόμα περισσότερο μας αρέσει, όταν οι λαοί βρίσκουν σημεία που τους ενώνουν και όχι που τους χωρίζουν.
Έτσι κι αλλιώς, οι λαοί δεν έχουν ποτέ τίποτα να χωρίσουν κι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά.
Είναι το κατευθυνόμενο μίσος κι ο στοχευμένος φανατισμός των εκάστοτε μωροφιλόδοξων ιθυνόντων και άπληστων πολεμοκάπηλων που μας βάζουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας.
Ας απολαύσουμε όμως το τραγούδι από τους Χατζηχρήστο και Βαμβακάρη και κατόπιν με το σύνολο Trio Chios και τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου Hüsnü Şenlendirici, με φόντο τη μαγευτική Πόλη.
Μουσική Απόστολος Χατζηχρήστος
Στίχοι: Γιώργος Φοτίδας
Πρώτη ηχογράφηση: 1948
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου